Zachwyt

Kolejnym stanem macierzyństwa jest bezdyskusyjny zachwyt nad własnym potomstwem. Od wczesnych dni swego życia oczarowuje ono nas i nie mamy wątpliwości, że nasz syn czy córka są ucieleśnionym cudem. Prawdopodobnie z tego powodu jesteśmy w stanie wiele dla nich zrobić i poświęcić.
Jak każda matka, ja też posiadam wspaniałe, fenomenalne dziecko. Gdy patrzę na mojego syna zachwyca mnie wszystko z nim związane; jak rysuje, jak żartuje, jak uczy się mówić, jak śpiewa, tańczy czy jak z zapałem poleruje swój stoliczek. Tak oto mam przed sobą najpiękniejsze i najcudowniejsze dziecko na świecie. Z każdym dniem coraz bardziej przekonuje się o jego genialności. Wszystko co robi Dzidek jest wspaniałe i niezwykłe. Kolejne chwile przynoszą wciąż nowe umiejętności oraz zainteresowania. Oczywiście moje życie nabiera przez te nowości koloru, bo też dzień za dniem rodzą się coraz bardziej skomplikowane metody doprowadzania mnie do rozpaczy.
Pocieszam mnie myśl, że wychowanie małego geniusza nie jest łatwe i niesie ze sobą dużo wyzwań.
Sama jestem pokoleniem wychowywanym metodą zimnego chowu. Nie dorastałam w przekonaniu własnej niezwykłości, bo w zasadzie się mną nie zachwycano. Może i dobrze a może i nie. Jednak osobiście czuję wielką potrzebę okazywania Dzidkowi, jak bardzo jest dla mnie cudowny. Chcę, żeby żył w przekonaniu, że dla nas -jego rodziców, stanowi największy skarb i niezależnie od tego, jak potoczą się jego losy, zawsze będzie naszym niepowtarzalnym, najpiękniejszym dzieckiem.