Uczucia Macierzyńskie konrta dwulatek.

Oglądam program o pewnej kobiecie, której odebrano dziecko z powodu znęcania się nad nim. Bohaterka próbuje za wszelką cenę odzyskać synka, tłumaczy że, bardzo go kocha, nie potrafi żyć bez niego, że się zmieniła i więcej mu krzywdy nie zrobi. Gotowa jest na wszystko, aby dziecko jej oddano.
Czy jej wierzę? Tak sądzę, iż kocha swojego berbecia, jednak nie oto chodzi w macierzyństwie. Na straży bezpiecznego rozwoju Dzidka nie stoi bowiem moja miłość ani uczucia sympatii, jakimi go darzę. W konfrontacji z dwulatkiem bardzo szybko okazuje się, jak ograniczona jest moja miłość, jak szybko kończy się zrozumienie i cierpliwość. Jedyne co, pozostaje w mej wyjałowionej (wrzaskiem, tupaniem, niszczeniem książek, pluciem jedzeniem) świadomości to resztki zdrowia psychicznego i to one właśnie chronią Dzidka przed utratą życia lub trwałym kalectwem. Bynajmniej nie moje niedoskonałe uczucia macierzyńskie.
W chwilach głębokiego kryzysu zastanawiam się, kto podmienił mojego cudownego syna na to dziwne stworzenie siejące zniszczenie i chaos. A gdy jest już naprawdę bardzo źle, wyobrażam sobie co, mogłabym zrobić mojemu dziecku, gdyby zabrakło mi owych strzępków opanowania. Makabryczne sceny rodem z amerykańskich filmów kategorii B przewijają się przez mój wyczerpany umysł. Wtedy przychodzi moment ocucenia, bo przecież kto w tym duecie jest dorosły i kto powinien okazać opanowanie? Oczywiście ja, a nie targany emocjami Dzidek. On właśnie uczy się radzić sobie z stresami dnia codziennego, ja powinnam to już umieć.
W końcu nawet najgorszy kryzys przemija a Dzidek wraca do osobowości mojego cudownego synka. Mówi do mnie per "kochana mamusiu" a ja zastanawiam się, czy mogłabym żyć bez niego.