Epitafium...

Miało być o Salonie Genewskim, jednak nie będzie. Samochody będą musiały poczekać, bo czuję potrzebę napisania nader osobistej notki. Zatem nie dość, że nie na zadany temat, to jeszcze przysmucać będę, z góry uprzedzam.

Dotarła do mnie wiadomość o śmierci mojego przełożonego, w zasadzie byłego przełożonego. Umarł kilka dni temu i nie miałam początkowo zamiaru wynurzeń czynić na blogu. Mimo stronienia od ekshibicjonizmu jak i komentowania bieżących wydarzeń w Kraju, czuję potrzebę podzielenia się z Wami refleksją.

Nie chcę się rozwodzić nad wkładem, jaki były szef włożył w dorobek medycyny, ani o jego wiedzy, przebojowości, talencie. Jego nazwisko już od dawna zostało zapisane w historii przy okazji przeprowadzenia pierwszych przeszczepów serca. Dla mnie profesor był przede wszystkim człowiekiem prawym. Imponował mi charyzmą, wiedzą, inteligencją, autorytetem jaki wypracował sobie w Polsce oraz poza jej granicami. Jednak to, czym mnie zaskoczył a jednocześnie zdobył mój największy podziw, to był szacunek, którym darzył wszystkich, bez wyjątku. W ten sam sposób traktował sprzątaczkę jak i panią senator, zawsze z nienagannymi manierami.
Drugą cechę wyróżniającą go z grona znanych mi osobistości, stanowił jego niezwykle silny kręgosłup moralny. Profesor był osobą bezkompromisową w kwestiach dobra człowieka, pacjenta. Nie było mu wszystko jedno, wybierał rozwiązania, w których słuszność wierzył i gardził "bylejakością" (przez co, z resztą, narobił sobie wrogów wśród kliki lekarskiej). Odnosiłam wrażenie, że jego działaniami nie kierowała chęć sławy, lecz pomocy drugiemu człowiekowi. Cieszył go kontakt z pacjentami, cieszył ich powrót do zdrowia.
Trzecią cechą była pokora profesora. Wypowiadał się wtedy, gdy był czegoś pewien. Mimo olbrzymiego autorytetu zabierał głos tylko w kwestiach bezpośrednio dotyczących kardiochirurgii. Zawsze prosił o konsultację specjalistów z innych dziedzin i szanował ich opinię.

Profesor nie był pozbawiony wad, jednak dla mnie stanowi wzór. Wymagał od siebie, nawet gdy inni nie wymagali. Nie brał łapówek zaś przechowywał w gabinecie drobne prezenty od wdzięcznych pacjentów (zdjęcia, rękodzieła), które przez wielu odebrane by były za obciachowe, bo wielkiej sztuki nie przedstawiały. Dla Profesora liczył się dar serca, pamięć i słowa wdzięczności.

Każdy z nas, ma czasem poczucie braku sensu tego, co robimy. Wydaje się nam, że nie ma znaczenia, czy wykonamy coś dobrze, czy ciut słabiej, czy będziemy dla kogoś uprzejmi. Szukamy wymówek, usprawiedliwień, "idziemy na łatwiznę". Nie każdy spektakularnie ratuje życie innych ludzi, przeszczepia serca, wprowadza nowe terapie. Niekiedy nasza praca wydaje się być nieistotna, nieważna a nawet niepotrzebna. Miałam szczęście przez 4 lata pracować z profesorem w I.K.-to niewiele. Jednak wystarczyło, by jego postawa szacunku wobec innych, nauczyła mnie, że nie ma pracy nieistotnej, bądź gorszej, że niezależnie od roli jaką pełnimy powinniśmy starać się co dzień żyć godnie, pracować sumiennie, że każdy jest potrzebny.

Z wyrazami głębokiego szacunku dla prof. Zbigniewa Religi.