W szranki z językiem polskim.

Dzidek, jak na chłopca w jego wieku, już dość ładnie posługuje się mową. Oczywiście dominuje u niego język polski, choć pojawiają się też niektóre wyrażenia po francusku lub kalki z tego języka. I tak np Dzidek mawia torba na plecy lub po prostu sac à dos zamiast plecak. Lubi też w rozmowach telefonicznych z dziadkami informować ich jak się mówi w mowie żabojadów np odpowiednie nazwy zwierząt. Powiedzmy sobie jednak szczerze, że wiele mu jeszcze brakuje do "mówienia po francusku".
W kwestii języka ojczystego zaś, muszę przyznać, że dzięki poczynaniom naszego potomka uświadomiłam sobie olbrzymią ilość pułapek gramatycznych i nieregularności odmian. Tak np w negacji zmienia się przypadek, co daje nam "widzę samolot" ale "nie widzę samolotu". Istnieje też olbrzymia ilość czasowników nieregularnych i dlatego Dzidek chodzi "śpić" (co jest logiczne, bo później "śpi").
Zastanawiam się, jaką męczarnią dla cudzoziemców musi być stanięcie oko w oko z gramatyka naszej mowy ojczystej, nie wspominając o wymowie sz, cz, ś, ć, ź, ż, dz, dź. Czy jest dla nich możliwe opanowanie tych wszystkich zawiłości, skoro mojej koleżance z pracy (rodowitej polce) "naleciało się sroków i kawków do ogródka" a jej syn "skaka w dal"? Zresztą je sama też popełniam błędy.
Rozmyślam sobie na ten temat racząc się kakao. Dzidek podpijając mi z kubka powiedział "Mamo wiesz, dobry ten kakał".