Moje dożywocie.

Stan bycia mamą jest permanentny. Uświadomiłam sobie, że macierzyństwo będzie towarzyszyć mi już przez resztę życia. Nie ważne, jak potoczą się moje losy, czy losy mojego dziecka (lub moich dzieci), już zawsze będę mamą. Inne funkcje życiowe i społeczne są okresowe. Żoną, pracownikiem, wyznawcą danej religii jesteśmy tylko przez pewien okres czasu i w różnych sytuacjach (mniej lub bardziej naturalnych) możemy przestać pełnić te role.
Niezależnie od charakteru i usposobienia, kobieta jako matka jest inaczej postrzegana społecznie. Szalona dziewczyna przestaje być w oczach innych oryginalna i ekscentryczna, co najwyżej można ją nazwać nieodpowiedzialną. Słowo matka pozbawia też seksapilu, co nie tak trudno zauważyć na czacie. Faceci podrywają mnie i jest wesoło nawet po wiadomości o posiadanym mężu. Jednak przyznanie się do potomstwa i bycia mamą automatycznie kończy flirt i zmienia temat rozmowy.
Tak, zdecydowanie etykieta "mamuśka" zmienia relację z otoczeniem, tym realnym także. Kontakty z moimi przyjaciółmi po urodzeniu Dzidka też uległy zmianie. Nie są gorsze tylko zwyczajnie inne niż dawniej. Od niektórych usłyszałam nawet, że nie są w stanie sobie mnie wyobrazić jako matki. Tak jakby to była jakaś dziwna przypadłość czy wstydliwa choroba.
Sądzę, że nie istnieje inna "etykietka", którą nadaje się nam raz na zawsze. Wiek bądź ilość dzieci nie ma przy tym znaczenia. Nawet jeśli nieszczęśliwie stracimy kontakt z naszymi dziećmi, lub odejdą wcześniej od nas, my nadal pozostajemy mamami z matczynymi sercami pełnymi bólu i lęku. Po prostu z chwilą urodzenia dziecka zostaje się skazanym na macierzyństwo a wyrok jest dożywotni.