Pytania i odpowiedzi.

Od dziecka nie lubiłam zjazdów rodzinnych a wszystko dzięki zasypywaniu mnie przez ciotki, bliżej i dalej spokrewnione, pytaniami. Dorośli chyba nie do końca zdają sobie sprawę ze świadomości dzieci i z tego, jak szybko orientują się, o co w tych rozmowach chodzi. Osobom trzecim może się wydawać, że starsze pokolenie próbuje nawiązać kontakt z młodszym, rozpocząć konwersację czy poszukać wspólnych tematów. Nic bardziej mylnego!

Pierwszym błędem jest założenie, że w tej sytuacji mamy do czynienia z rozmową. Drugim, że ciotkom bądź wujkom chodzi o poznanie dziecka. Pytania pod tytułem „Kogo bardziej kochasz, mamusię czy tatusia?” albo „Kim będziesz jak dorośniesz?” posiadają podłoże sadystyczne i nie mają nic innego na celu, jak znęcanie się nad młodym interlokutorem. Bo, czy istnieje jakaś odpowiedź, z której cioteczki nie będą żartować?

Myślałam, że z czasem krewni mi odpuszczą. Jednak nic się nie zmieniło. Ciotki niezależnie od mojego wieku zawsze znalazły jakiś pretekst by mnie nękać. Pytania ewoluowały ale ich poziom jak i sadystyczne podłoże, było niezmienne. Zauważyłam, że nie tylko nade mną się tak znęcano. Moich znajomych dręczono w podobny sposób i co najważniejsze tymi samymi tekstami. Oto najbardziej standartowe z nich:
-Czy masz sympatię, absztyfikanta lub narzeczonego?
-Jakie masz oceny w szkole? (Jedno z najbardziej perfidnych, bo się dobrze uczyłam, czyli nie miałam dwój, a jak wiadomo, uczeń bez lufy jest jak żołnierz bez karabinu.)
Każdemu etapowi życia towarzyszą inne głupie pytania. Spotykamy zatem:
-Czy boisz się matury?
-Czy boisz się sesji?
-Czy boisz się porodu?

Gdy mamy już jakiś temat za sobą pojawia się nowy, jeszcze zabawniejszy. Od przedszkola dopytywano się o narzeczonego i w końcu go mam, więc teraz wciąż się pytają o datę ślubu. Wzięliśmy ślub i myśleliśmy, że więcej nas męczyć nie będą a tu okazuje się, że dopiero teraz ciotunie szaleją. Pytają o wszystko; o tak zwane pożycie małżeńskie, o dzieci (ile, kiedy), o relacje z teściami. Nie ma rady, trzeba przejść do kontrofensywy. Dobrze, ale jak wybrnąć z odpowiadania na głupotki, gdy milczenie bądź inteligentna riposta mogą być odebrane jako brak kultury i szacunku wobec starszych?

Załóżmy, że zbiór dręczących pytań jest ograniczony i w dodatku niezbyt liczny. Dlatego można opracować adekwatne do nich, standartowe odpowiedzi. Ich wymyślanie jak i udzielanie krewnym o zacięciu sadystycznym dostarczy mi tyle radości, że szybko co rozsądniejsi przestaną być dociekliwi i zostawią mnie w spokoju. Oto niektóre z nich:

1. Jakie masz oceny?
-Nie pamiętam. Tak jestem zajęta śledzeniem trasy koncertowej Toki Hotel, że nie mam czasu na takie głupoty jak oceny.

2. Masz jakiegoś narzeczonego?
-W zasadzie to muszę się od nich opędzać.
-Jeszcze nie, a ty ciociu\wujku już masz?

3. Kiedy ślub?
-Jutro. Ciii ale to tajemnica.

4. A jak tam „te” sprawy?
-Ach, co mogę powiedzieć? Ja mam uczulenie na czarną skórę a mąż nie przepada za kajdankami, więc chyba ciocia sama rozumie...
-Od kiedy teść udziela korepetycji, znacznie lepiej.
-Jak omawiali „te” sprawy w szkole, to właśnie miałam ospę.
-Postanowiliśmy iść w ślady świętej Kingi i ofiarować naszą czystość w walce o ochronę wilków workowatych w Australii.

5. A dzieci kiedy będziecie mieli?
-Nie wiem. Ojciec dyrektor jeszcze nie zdecydował.
-Proszę cioci, w dobie głodu w Afryce, planowanie potomstwa jest nietaktowne.
-Będziemy mieli, jak tylko się dowiem, skąd się te dzieci bierze.

Oczywiście tego typu odpowiedzi można mnożyć w nieskończoność. Możemy rozwinąć skrzydła, puścić wodze fantazji i tworzyć. Zaś najważniejsze jest to, że spotkania rodzinne przestaną być dla nas krępującym, złem koniecznym zaś dręczycielskie pytania staną się polem do popisu dla poczucia humoru.