Sytuacje niedoopisania.

Wśród wzlotów i upadków w kształtowaniu dwóch de Silviątek na ludzi, zdarzają się chwile zgrozy, radości czy śmiechu, które nie jest łatwo opisać. Nadaje im smaczek dana sytuacja, czasem minka dziecka, coś nieuchwytnego. Takie momenty trudno udokumentować w słowach. Wtedy Młodą Matkę najbardziej brak talentu boli, bo chciałaby ale jakoś nie wie jak, niczym sołtys z noweli Sienkiewicza, który potrafił wprawdzie zacząć zdanie od sławetnego "tak jak", ale dalej już mu nie szło.

W zasadzie, brak talentu w pisaniu nie przeszkadza, co ciągle udowadniam. Boli natomiast do żywego, gdy komentując postępy latorośli, napotykam na ulotności, smaczki, kąski dla koneserów dziecięcej kreatywności, gdy narracja wymaga warsztatu, technik, lekkości. Natomiast tego czego mi nie brak to brawura i zajadła chęć porywania się z motyką na słońce, choć z góry wiem, że nie podołam. Drugą cechą, która mnie pcha ku niemożliwemu, jest nadzieja- winowajczyni między innymi zakalca w serniku; piekę bowiem od wielu lat serniki z tym samym, odwiecznym brakiem powodzenia, niestrudzenie się łudząc, że może kiedyś mi wyjdzie.

Biedzę się od miesięcy kilku z sytuacją taką.
Był wieczór i położyliśmy młodsze dziecię spać, a starszemu obiecaliśmy, że może jeszcze podokazywać pod warunkiem zachowania ciszy. Wtem usłyszałam melodyjne dźwięki z harmonijki ustnej. Żadnego ze znanych mi utworów muzycznych nie przypominały, niemniej stanowiły przyjemność dla ucha. Mateo miał zasnąć, więc nie odrywając się od wykonywanych czynności poprosiłam Dzidka, by zaprzestał muzykowania. Nasze starsze dziecko bywa bowiem sterowane głosem, nie byle jakim-rodzicielskim i co prawda nie zawsze. Tym razem chyba najwidoczniej nie było, bo melodyjne dźwięki nadal rozpływały się wkoło. Jeszcze raz teatralnym szeptem upomniałam Dzidka.
-Ja nie gram. -Odparł straszy syn.
Wtedy obudził się we mnie detektywistyczna żyłka. Sprawdziłam Dzidka- faktycznie bawił się grzecznie, żadne poszlaki nie wskazywały by był winowajcą. Sprawdziłam de Silvę, bo nigdy nie wiadomo, co zaświta w głowie starzejącego się mężczyzny u boku zrzędliwej małżonki- też nie. Wówczas zajrzałam do pokoju dziecięcego. Mateo siedział w półmroku, za barierkami swego łóżeczka. Przyjął dekadencką pozę niczym doświadczony życiem więzień czy bohater westernu i grał. Melodia była raczej nastrojowo-sentymentalna, zbudowana z długich, spokojnych dźwięków. Komponowała się idealnie z sytuacją wygnania jak i osamotnienia.
Wieszcz mi zawieszczył: "...każdy z was mógłby, samotny, więziony, myślą i wiarą zwalać i podźwigać trony"...
-...lub odkryć wielki talent w wieku 1,5 roku- odparłam z uśmiechem wieszczowi.

Nasze życie rodzinne obfituje w klimaciki i smaczki, których przekazać nie potrafię, co oczywiście nie przeszkadza w podejmowaniu prób opisania tych niezwykłości, chociażby tylko po to, by ich czar nie odszedł w zapomnienie.