O odświeżonym Kalwinku wraz z dygresyjką o ojcu dyrektorku.

Tematy, na które mam ochotę napisać się mnożą wręcz niemożliwe jak zające (w ramach dowcipu dla wtajemniczonych). Z tego nadmiaru wraz z pewnym niedoborem czasowym, część z nich się przeterminuje, a że miąs nieświeżych w tym dziczyzny jeść nie należy, zostają jedynie zapisane nikłym wspomnieniem w mej głowie. Głowa przez to niby nieco mniej pusta się staje, ale blog traci treści niewątpliwie. Na szczęście blog dzięki czytelnikom żyje własnym życiem i zdąża do suwerenności wobec głowy autorki. Tak też dziś, na skutek dialogu z P. (takie nasze, nocne Polaków rozmowy) odświeżam wakacyjny wątek Kalwina.

W tym roku podczas wakacji Genewa hucznie obchodziła 500 lecie narodzin Kalwina. Wszędzie, dosłownie wszędzie był ów reformator;na ulicach, w przybytkach publicznych, w muzeach, w lub na kościołach, na uniwersytecie... Każdy większy ośrodek kulturalny zapraszał na coś z Kalwinem związane; wykłady, sztuki, filmy, rysunki satyryczne, prezentacje, a nawet animacje cyfrowe, po odtwarzanie jego "prawdziwego oblicza" na podstawie czaszki. Jak w dowcipie z Leninem człowiek bał się lodówkę otworzyć, tudzież konserwę.
Na plakatach reklamujących rozmaite imprezy związane z 500 rocznicą widniało hasło "Calvin enflamme Geneve". Faktycznie ją podpalił, zwłaszcza represjami na tle religijnym, a czasem stosem z żywego przeciwnika teologicznego.
Nota bene jeden ze skazanych na śmierć wcześniej uciekł już raz przed Kalwinem z powodu prześladowań, mieszkał sobie spokojniutko z dala od walk religijnych i ogni reformacji w zaściankowej Polsce, która mimo katolickiej tradycji okazała się bardzo tolerancyjna. Kalwin zaprosił owego teologa do Genewy, po czym ,gdy ten skorzystał z zaproszenia, spalił go za herezję.

Wielki reformator był fanatykiem. Nie przebierał w środkach. Zanim poświęcił się reformacji, korzystał z "dobrodziejstw" inkwizycji, by pozbyć się teologów o odmiennych poglądach. Posiadam nawet pewne przypuszczenie, że inkwizycja Kalwina zawiodła (po tym jak pozwolono uciec człowiekowi, na którego doniósł i zamiast prawdziwego heretyka, spalono jego kukłę) i dlatego przystąpił do protestantów.

Dla Genewy Kalwin jest ważny. Był genialnym logistykiem i za jego rządami miasto bardzo się rozwinęło. Z miejsca zgnilizny moralnej i bezprawia stała się prężnym ośrodkiem z uniwersytetem oraz bardzo ścisłym podejściem do wypełniania prawa, które dyktował Kalwin. To, co mi się podoba u tubylców w tegorocznych obchodach, to brak wypierania się "brudów". W Genewie nie ukrywano mało chwalebnych stron reformatora, nie wybielano. Złożono hołd osobie, której miasto sporo zawdzięcza, choć dokonane przez niego zmiany kosztowały wiele osób wypędzenie, represje, a nawet życie. Niemniej jednak współczesnej Genewy bez Kalwina by nie było.

Sądzę, że w dużej mierze ojciec dyrektor przypomina wielkiego reformatora, z tym tylko wyjątkiem, że nie uśmierca oponentów i nie pali czarownic. Polski odpowiednik zamiast stosu używa radiostacji. Obaj przedstawiciele kościoła (zastosowanie małej litery nie jest przypadkowe) są postaciami skrajnymi, silnymi, poruszającymi tłumy, które bezkrytycznie za nimi podążają. Łączy ich też oddziaływanie na opinię publiczną i wywieranie wpływu na tworzenie prawa, choć Kalwin był rzeczywiście wymiataczem pod tym względem; zarówno na poziomie tworzenia nowych paragrafów jak i restrykcji. Obaj zainwestowali w kształcenie młodzieży jak i przyczynili się do rozwoju miasta, w którym przyszło im żyć. Ciekawe, czy za kilkaset lat Toruń będzie z pompą obchodził rocznicę urodzin ojca dyrektorka?

PS. Moja Chrześniaczka zwiedzając latem Genewę, "potykając się" o kolejne dowody obchodów 500 rocznicy urodzin reformatora powiedziała do Dzidka:
-Chodź tu, ty mój mały Kalwinku.