Starcie z trzecim pokoleniem.

Błogi proces wychowywania dzieci bywa czasem brutalnie zaśmiecany przez pseudopedagogiczne inkrustacje osób trzecich. I tak w nowoczesnym podejściu do kształtowania małego człowieka pojawiają się staromodne wstawki, które działają mi na nerwy. Do moich uwielbionych tekstów wypowiadanych przez np prababcię Dzidka, sąsiadki i starsze ciotki należą:
-Kogo bardziej kochasz; mamusię czy tatusia?
-Jak będziesz niegrzeczny, to pani cie zabierze.
-Jak będziesz grzecznym chłopcem, to będziemy Cię kochać.
Uwielbiam też straszenie dziecka np wilkiem, który porywa w nocy niejadków. Fantastyczne jest też wypytywanie o to, gdzie jest teraz mamusia, gdy właśnie udałam się do WC. Dzidek porzuca zabawki, otwiera drzwi i pokazuje palcem "Tu jest, robi siusiu". Zaś ja, siedząc ze spuszczonymi spodniami, roztaczam czarujący uśmiech wszystkim zebranym.
Kolejną denerwującą mnie sprawą jest seplenienie i posługiwanie się infantylnymi onomatopejami, tak bardzo rozpowszechnione w kontaktach z dziećmi. Ciotka tłumaczy Dzidkowi, że właśnie przejechała "uła-uła", na co on jej odpowiada, że to była karetka na sygnale a nie żadna "uła-uła". Patrzę na te infantylne poczynania ciotki, znoszę jej seplenienia i dziwaczne zwroty językowe a przy okazji zastanawiam się, czy mam jej przypomnieć wiek mojego dziecka a może wiek jej samej. Powiedzmy sobie jednak szczerze, że nie są to zachowania dalece niebezpieczne, więc siedzę cicho.
Istnieje jednak cała masa tekstów i reakcji starszego pokolenia, które nie tylko mnie denerwują ale są przeze mnie traktowane jako zagrożenia harmonijnego rozwoju mojego dziecka. I tak np wieczorem w przeddzień wyjazdu de Silvy na ponad tydzień, prababcia tłumaczy Dzidkowi, że jeśli nie zje ładnie kolacji, to tatuś sobie pojedzie daleko, daleko. Tak jakby wyjazd taty w jakimkolwiek stopniu zależał od zachowania naszego syna.
Przykładów można by mnożyć. Ktoś z boku powie, że tak się kiedyś wychowywało dzieci i że zachowanie starszych osób nie powinno mnie dziwić. Oczywiście podejście do wielu rzeczy zmieniło się zasadniczo, obecnie nie opowiadamy maluchom banialuk, kłamstw, nie straszymy ich ciemnością, wilkami czy panią spotkaną w sklepie. Jednak dla mnie dużym wyzwaniem jest wypracowanie modelu "reakcji na trzecie pokolenie". Z jednej strony sadzę, że kontakty Dzidka z prababcią lub starszymi ciociami są cenne, z drugiej strony ich zachowanie mnie denerwuje i włącza czerwoną lampkę mojego macierzyństwa. Bądź co bądź to jestem matką i do mnie należy chronienie mojego potomstwa. Jeśli zatem uważam, iż dane wypowiedzi krzywdzą Dzidka, to powinnam zareagować, czyż nie?