Klub separatystów.

O "naszej klasie" już kilkakrotnie wspominałam i ponownie się pokuszę. Jeśli zaś, drogi czytelniku sądzisz, iż znajdziesz pytania wręcz hamletowskie "co się stało z NK; być na niej, czy nie być?", to Cię zawiodę.
W przeciwieństwie do wielu rozczarowanych (może nie tyle samym portalem, co związanymi z nim reakcjami użytkowników), mnie wertując owe strony marazm nie ogarnia, ani tym bardziej zwątpienie w rodzaj ludzki. Raz na jaki czas, odnajdą na NK perełkę socjologiczną jak na przykład opisywane onegdaj forum teologiczno-filozoficzne szczecińskiego Technikum Mechaniczno-Energetycznego.
Dziś zaś zastanowił mnie incydent zaistniały na stronie mojej, dawnej placówki oświatowej.

Na forum mej podstawówki powstał wątek o barokowym tytule "Separatystyczny klub tych, co odznaki wzorowego ucznia nie mieli, niemniej życie starają się przeżyć". Z pewnością jego autorowi o nic wrogiego nie chodziło, mimo popełnienia nieścisłości stylistycznej. Dość szybko forum opanowały osoby podpisujące się tytułami naukowymi (jak, zaiste wszechpotężny, mgr inż.) lub innymi np sierżant podchorąży rezerwy. Zaczęto się spierać, udowadniać, ile kto osiągnął. W tym miejscu powinnam się pokusić o krytykę silną niczym ryk trąb jerychońskich. Otóż nie, nie będzie ryków, ani pogadanek o eskapizmie, czy o leczeniu kompleksów na forum internetowym. Wręcz przeciwnie, zaapeluję "kto jet bez winy, niech pierwszy rzuci kamień".

Któż z nas wolny jest od pokusy porównywania siebie z innymi, zwłaszcza z kolegami z ławy szkolnej? Start wszyscy mieliśmy podobny, zwłaszcza w pokoleniach PRL'u, jednak potem jednym powiodło się lepiej, drugim gorzej, jedni zdobyli "zaszczytny" tytuł mgr, drudzy inne tytuły.
Sądzę, że każdemu z nas zdarza się zastanawiać, nad własnym losem, nad minionym czasem i nad tym, czy dobrze go wykorzystaliśmy. Na drobne bolączki o tym, że można było coś zrobić lepiej bądź inaczej pomaga podejrzenie, jak poradzili sobie inni. A jak ciepło się na sercu robi, gdy okaże się, że pod jakimś względem mam lepiej niż koledzy, koleżanki z klasy, np że geniusz wielbiony przez nauczycielki i często lepiej od nas-szaraków traktowany (o co, oczywiście, nikt nie był zazdrosny, skądże znowu) nie posiada obecnie stałej pracy, z trudem łączy koniec z końcem utrzymując się z tłumaczeń, a na dodatek zdeklarował się jako gej prowadzący rozpustny tryb życia.

Porównywanie osiągnięć przynosi jednak chwilową poprawę nastroju, bo zawsze znajdziemy kogoś, komu udało się coś więcej, czy po prostu inaczej zrobić. Zajęcie to, na dłuższą metę, zamiast leczyć drobne bolączki, rodzi głębokie frustracje, czego objawy można odnotować na niejednym forum Naszej Klasy. Zatem czy warto? Raczej nie, jednak przed porównywaniem nie jest uciec łatwo, zwłaszcza, gdy nosimy w sobie zadry w postaci niepełnionych ambicji, niemiłych wspomnień, czy zazdrości np o odznakę wzorowego ucznia, która dziś wydaje się być śmieszna, ale kiedyś była powodem realnych dziecięcych cierpień.
Dlatego, może zamiast przyglądać się bliźnim z portalu, przyklejać im łatki nieudaczników pałających zarówno manią wielkości jak i kompleksami, pogódźmy się z osobistymi zadrami i cieszmy się tym, co mamy, wolni od porównań. Sama, z resztą, zamierzam podążyć za tą radą, zaraz po tym, jak nacieszę oczy widokiem klasowej piękności, w której zakochana była połowa chłopców (o co, naturalnie, wcale ale to wcale nie byłam zazdrosna), a która obecnie niemiłosiernie utyła po urodzeniu dzieci.