Fushion victim.

Kiedyś pewien młody chłopak poderwał mnie "na kupno nart". Chodził ze mną dzielnie po giełdzie na Stegnach, pomagał wybrać, doradzał, znosił przymierzanie butów, kurtek, spodni, testował narty, dobierał kijki etc. Jego wysiłek zaowocował po kilku tygodniach pierwszym pocałunkiem, którego właśnie niedawno minęła dwunasta rocznica. Później ów chłopak został "moim chłopakiem", potem narzeczonym, jeszcze później "byłym narzeczonym" czy, jak kto woli, mężem. Kupiony zaś 12 lat temu sprzęt służył mi wiernie, a ja, równie wiernie, nie chciałam się go pozbywać. Niestety powoli zaczęłam dojrzewać do zdrady.

Pierwsze wymieniłam kijki, po tym jak jeden z nich połamał się doszczętnie. W odstawkę poszły też buty, bo mimo doradztwa de Silvy, okazały się nad wyraz niewygodne. Kurtka Alpinusa wytrzymała nadgryzanie zębem czasu, w przeciwieństwie do mojej talii (po dwóch porodach). Podobnie spodnie, które ostatnimi latami straszliwie się zbiegły w pasie. Mogę parafrazować "Wesele" i rzec, iż ostały mi się jeno narty.
Od kilku dobrych sezonów znajomi namawiają mnie na ich wymianę, ba nawet "były narzeczony" też stara się wskazać zalety nowoczesnych karwingów. Przez pewien czas opierałam się tym perswazjom jedynie przez kobiecy sentyment. Uznawszy jednak racje autorytetów, przymierzam się powoli do zakupu nowych.W końcu decyzja zapadła. Czas wymienić sprzęt i ubranie! Z uwagi na osobiste sentymenty, postanowiłam zacząć realizację planu od punktu drugiego.

Wydawało się, że dokonanie zakupu pod koniec sezonu jest dobrym pomysłem z uwagi na wyprzedaże. Jednak skrzecząca rzeczywistość nie potwierdziła tej tezy, gdyż po pierwsze obniżki nie były tak atrakcyjne, jak sądziłam, a po drugie wachlarz ofert był przerzedzony niczym pióra kury stojącej najniżej w piramidzie dziobania, czyli nędzne ostatki jedynie w rozmiarach XX. Ponieważ nie jestem ani specjalnie chuda, ani (wbrew własnej opinii) straszliwie gruba, nie mogłam nic dobrać i już myślałam, że odejdę z kwitkiem, gdy sprzedawca podał mi spodnie w malinowym odcieniu. Do tej pory kolor ubrań sportowych stanowił dla mnie kryterium drugorzędne. Nadawał się każdy, pod warunkiem, że był czarny, ewentualnie niebieski. Jaskrawo-malinowe portki nie mieściły się w granicach mych preferencji, ani gustu. Malinowe spodnie dodatkowo skojarzyły mi się z pewną instruktorką, którą nazywano"Różową Panterą" (z uwagi na kolor ubrania) a która zasłynęła bynajmniej nie swą znakomitą techniką jazdy na nartach. A było to tak. Pani instruktorka zarządziła krótka przerwę i oddaliła się w pobliski lasek. Po chwili przyjechała nieskazitelnym stylem ze złączonymi równolegle nartami, na których tyłach parował jeszcze ciepły (aczkolwiek nie koniecznie pachnący) powód jej chwilowego zniknięcia.
Zatem z uwagi na osobiste skojarzenia, tudzież gust, kolor różowy zdecydowanie odpadał. Cóż kiedy, obecnie taka panuje moda, a ponadto inne ubranie dostępne nie jest?

Po przymierzeniu, malinowe spodnie okazały się uszyte jak na miarę. Stanęłam wobec wyboru strasznego, bo nie chciałam rezygnować z własnych upodobań, ani ślepo podążać za modą. W końcu, schowawszy uprzedzenia, rzeczone portki kupiłam, pocieszając się, że w razie lawiny, to mnie pierwszą pomoc odnajdzie, gdyż żarówkowy kolor widoczny będzie z setek kilometrów jak i spod ton śniegu. Zaś, co najważniejsze, "byłemu narzeczonemu" spodobałam się w jaskrawych gaciach, choć oczywiście nijak ich koloru nazwać nie potrafił.
Teraz zaś jak na tytułową fushion victim przystało potrzebuję kupić pasujący kolorystycznie kask i gogle, koniecznie w odcieniu pink. A narty? Może, się w nie wyposażę w kolejnym sezonie.