Wpadłam po uszy.

Wyjechałam z Genewy w przypływie nadmiaru uczuć, niekoniecznie pozytywnych. Byłam wycieńczona bezsilnością i nadmiarem spraw do załatwienia. Podobno w stanach skrajnych emocji ludzie popełniają rzeczy, o które by się nie podejrzewali. Otóż tak-zakochałam się. Nigdy nie wierzyłam w związki na odległość. Jak dotąd lokowałam uczucia bez oddalania się na dłuższy czas od ich obiektu. Sądziłam, że mój kilkuletni związek połączony z elementem tajemnicy przetrwa wszystkie burze, awarie czy czarne dziury. A tu proszę taka niespodzianka, choć w zasadzie przyznać muszę, że mnie uprzedzano. Wiem, moje wyznanie szokuje, ale za nim spotka mnie lincz publiczny niczym byłego premiera po skuszeniu się na Isabel, niech dane mi się będzie wytłumaczyć.

Gdy spotykam się z wyrażeniem jeden z najpiękniejszych, największych lub inaczej "naj", uzbrajam się w rezerwę. Podobnie, kiedy wiele osób się czymś zachwyca, wrodzona potrzeba bycia oryginalną, bycia wbrew, wręcz po bycie solą w oku bliźniego dystansuje mnie od obiektu powszechnych ochów i achów.
Właśnie z taką delikatną chęcią zajęcia postawy na "nie" przyjechałam do Pragi. W przewodniku jak wół stało, że to jedno z najpiękniejszych miast. Znajomi na czele z Agatą (która 5 lat z rzędu spędzała tam wakacje) twierdzili, że Praga jest cudowna. Zaiste nie sposób przecenić jej uroku. Po spędzeniu w niej dwóch dni gotowa jestem się podpisać pod stwierdzeniem "jedno z najpiękniejszych miast świata", bo z pewnością wyróżnia się na tle tych widzianych do tej pory przeze mnie.
Zakochałam się zatem bez pamięci, bez nadziei na wzajemność, a co gorsza na odległość. Praga rzeczywiście jest niepowtarzalna i nie przypuszczałam, że jej starówka rozciąga się na tak rozległym obszarze, nieporównywalnym z innymi słynnymi miastami. Stolica Czech ma swój styl oraz klasę, której pozostaje wierna. Splendor detali jak i wykończeń ujmuje od pierwszej chwili. Nie byłam w stanie oprzeć się temu uczuciu, mimo zaciągniętych już wcześniej zobowiązań oraz szczerej ochoty pozostania im wiernej. W zauroczeniu nie przeszkodziły myśli podłe pt "Dlaczego my takiej Pragi nie mamy?" lub "A gdyby się poddać bez walki, jak to uczynił Benes, to czy Warszawa byłaby dziś podobna?" Wystarczy spojrzeć na to przecudne miasto chociażby przelotnie, by rozwiać wątpliwości o jej unikalności i by pokochać je i chcieć zatapiać się w nim bez końca.
Zatem wpadłam po uszy. Pozostaje jeszcze kwestia dotychczasowego zaangażowania; co mam zrobić w obliczu mojej relacji z LHC? Nie można tak nagle przerwać kilkuletniej nici sympatii nasączonej nieustającą fascynacją? Wygląda na to, że zostanę bigamistką.

PS. W zakładce fotki z dwóch dni w Pradze umieszczam, choć nie oddają one, nawet w nikłym stopniu, uroku tego miejsca.