O spontanicznych pierogach, dumie i uprzedzeniu.

Ludzie są różni- żadna to nowina. Psychologia podejmuje się usystematyzowania naszych temperamentów, dokonuje podziału na sangwinika, choleryka, melancholika i flegmatyka. Według psychologii jestem kimś na pograniczu sangwinika i choleryka: gadatliwa, impulsywna, niefrasobliwa, wrażliwa i przywódcza.
Od dziecka mama próbowała okiełznać mój temperament. Krytykowała mą spontaniczność, wychylanie się przed szereg, zabieranie głosu w rozmowach dorosłych. Ponadto nie raz, nie dwa, słyszałam, że wstydu się przeze mnie najedli, co poniekąd nie mijało się z prawdą. Tłumaczenia rodziców nie na wiele się zdały, podobnie jak moje osobiste postanowienia o niewychylaniu się. Obiecywałam sobie pozostanie w cieniu ale, nie wiadomo w jaki sposób, zostawałam przewodniczącą klasy, angażowałam się w przygotowanie przedstawienia i różne podejrzane przedsięwzięcia. Znów najadałam się stresów, wstydu i poznawałam złożoność zachowań ludzkich, zwłaszcza tych, z którymi współpracowałam. Mama ponownie mnie pytała "Na co ci to?" i powtarzała "naucz się nie wychylać". Niestety ja się tego nauczyć nie mogłam, mimo wewnętrznego przekonania o wyższości "siedzenia cicho".

Wczoraj ponownie sama się pytałam "w co się znów wpakowałam?" Zaproponowałam w przedszkolu, że nauczę dzieci robić polskie pierogi. Nikt mnie o to nie prosił, ba żadna inna mama z taką propozycją wcześniej nie wystąpiła. Całkowity spontan! Paniom pomysł przypadł do gustu, gdyż same mówiły, że cierpią na brak przepisów na zajęcia gotowania. Zatem stało się; mam robić pierogi w międzynarodowym przedszkolu z trzylatkami w grupie Dzidka. Już widziałam zawiedzioną minę syna (podobnie jak kiedyś moich rodziców), że się wychylam, rodzę precedensy i oczywiście przynoszę wstyd.
Kobieto po co ci to? Na co ci te spontaniczne pierogi, w dodatku po francusku?

Kiedy rozkładałam produkty w kuchni, narastała we mnie trema, jak onegdaj przed przedstawieniami szkolnymi. Już chciałam uciekać, gdy pojawiła się pierwsza trójka maluchów przyodziana w fartuszki, a wśród nich Dzidek -cały podekscytowany, rozradowany i nade wszystko przepełniony dumą. "To moja mama!"-powtarzał wszystkim z nieukrywaną satysfakcją. Dostałam skrzydeł. Uczyłam maluchy robić pierogi.
Założenie zajęć gotowania opiera się na samodzielności dzieci i na tym, że powinny być w stanie wszystko zrobić własnoręcznie lub z niewielką pomocą. Tak się stało. Każdy maluch ugniatał ciasto paprząc łapki i wszystko wokoło, wałkował, kroił ser, pieprzył i solił farsz (przez co obawiałam się o walory smakowe naszego przedsięwzięcia), wycinał kółka z ciasta, w końcu lepił pierogi. Po wszystkim zostało mi ugotowanie urobku półtora godzinnej pracy w liczbie 46 sztuk i posprzątanie kuchni, która, nie ukrywajmy, wyglądała, jakby przeszło przez nią tornado.

Wracaliśmy do domu zadowoleni, dzierżąc przydziałowe 2 pierogi dla taty (któremu ponoć one smakowały). Duma Dzidka dodawała mi skrzydeł. Trzeba korzystać z tego czasu, pomyślałam. Za kilka lat, prawdopodobnie, moje, spontaniczne pomysły nie spotkają się już z tak pozytywną reakcją. Za kilka lat pojawienie się mamy z pierogami będzie obciachem dla Dzidka. Póki co, trwaj chwilo, jesteś piękna.