Wpływ Szwajcarii, czy "starości"?

Co robi Polak po urlopie? Oczywiście narzeka, bo cóż innego mógłby robić.

Wróciliśmy właśnie z Doliny Aosty, gdzie pogoda dopisywała wybitnie, widoki zapierały dech w piersiach, zwłaszcza gdy się zaciągnęło mroźnym (-15 st), alpejskim powietrzem, zaś warunki śniegowe przekroczyły nasze, najśmielsze marzenia. Ciężki jest tedy żywot Polaka w tak niesprzyjającym marudzeniu okolicznościach. Dlatego mimo słowiańskiej duszy, narzekanie na nasz rodzinny wypad na narty przychodziło mi z trudnościami. Jednak dzielny małżonek ruszył z odsieczą i jakoś się nam wespół w zespół udało, pomimo mych, początkowych oporów. Grunt to rodzina!

De Silva marudzić zaczął dość wcześnie, gdyż już drugiego dnia pobytu. Szukał dziury w całym. Przeszkadzało mu,
-że nasz apartament był brudny, mimo iż słono sobie doliczono do rachunku za jego sprzątanie,
-że od północy do 7 rano wyłączane jest w nim automatycznie ogrzewanie (przy nieszczelnych oknach i -25 st C w nocy), o czym dowiedzieliśmy się po zaziębieniu młodszego syna,
-że z powodu zimna Mateo wył przez pół nocy, by później budzić się co 30 min z powodu kataru i zatkanego nosa,
-że w kurorcie nie ma nauki jazdy na nartach w grupie wiekowej Dzidka, przez co będzie on skazany na przebywanie jedynie z nami- wapniakami,
-że do najbliższej "oślej łączki" musimy z naszym pierworodnym synem jechać autobusem.
Ach ten mój mąż, w ogóle nie dostrzegał pozytywnych zbiegów okoliczności. Dziecko było zaziębione, więc bez wyrzutów sumienia (czy narciarskich tęsknot) mogłam się nim zająć, a przy okazji wysprzątać lokum, skoro i tak nie dane mi było wyjść na dwór. To, że Mateo płakał w nocy i nie dał nam spać, zaoszczędziło kłótni z hotelarzami o zmianę pokoju, bo po otrzymaniu grzejnika elektrycznego marzyłam jedynie o tym, by choć chwilkę się zdrzemnąć (oczywiście zaraz po tym jak wydezynfekuję łazienki, umyję lodówkę, podłogę etc) i w głowie mi już nie było przenosić się z dziećmi oraz wszystkimi tobołami. Zaś brak szkółki narciarskiej dla Dzidka zaowocował zacieśnieniem więzów z bratem stryjecznym, który oficjalnie stał się pierwszym jego zagorzałym fanem.

Broniłam się jak mogłam przed atakami krytyki, sami przyznajcie, niesłusznej ze strony męża. Jednak ile można się opierać indoktrynacji przez bliskiego członka rodziny? Trzeciej nocy, gdy Matoe znów płakał, chrypiał i rzęził, wydobyłam z siebie pomruk pełen złorzeczeń oraz przekleństw pod adresem naszych zimowych ferii, którymi szczerze rozbawiłam de Silvę.
Zaczęliśmy wspominać wspólne wypady na narty w polskie góry przed kilkoma laty, gdy przyjechaliśmy wieczorem do znajomej góralki, która z roztargnienia nie przewidziała dla nas miejsca i ciemną nocą odesłała do swej kuzynki. Tam z kolei mieszkaliśmy w piwnicy zaopatrzonej w łóżka polowe oraz radosne stadko myszy. Gdy osobiści zakładałam pułapkę, gospodyni z przejęciem tłumaczyła, że ktoś musiał jej wrzucić je w worku, bo przecież u niej nigdy myszy nie było. Wizja mściwego sąsiada biegającego wśród ośnieżonych pól, z workiem przy trzaskającym mrozie w poszukiwaniu gryzoni, wtedy bardzo mnie rozbawiła.
"Widok na góry" z owej piwnicy, rzecz jasna, był nieszczególny. Zaś do najbliższych tras zjazdowych mieliśmy z kwatery ciut ponad dwa kilometry, które pokonywaliśmy bez szemrania na własnych nogach.

-Chyba stałem się Szwajcarem.-Zwierzył mi się mąż.-Kiedyś mi wiele rzeczy nie przeszkadzało, a teraz doprowadzają mnie do furii.
-Jakim Szwajcarem? Po prostu, się zestarzałeś.-Odparłam z kokieterią.

Jednak oboje wiedzieliśmy, że czego innego oczekuje się będąc studentem, gdy każda przeciwność odbierana jest jako potencjalna przygoda, a czego innego, gdy wyjeżdża się z małymi dziećmi, za które czujemy się odpowiedzialni.

Przez następne dni nauczyliśmy się dzielić czas i obowiązki tak, by i wilk pojeździł na nartach, i owca była cała, też używając razem z Dzidkiem zimowego szaleństwa. Sam zaś kurort był przepiękny; położony u stóp Matterhorn, trasy przygotowane na tip-top (co de Silvę nudziło gdyż, jako wybitny narciarz, ceni sobie trudne warunki). Zatem miejsce to jest warte polecenia, zwłaszcza przy pogodzie jaką mieliśmy, bo siarczysty mróz oczyścił panoramę z mgieł i chmur, przez co widoczność sięgała setek kilometrów. Jedynie rodzinom z małymi dziećmi odradzamy, na korzyść Alp francuskich, chyba, że tak jak my czują nieodpartą potrzebę narzekania po przyjeździe do domu.