Pocałunek w dłoń.

Dziwnym splotem okoliczności, czasem niechcący, przypadkowo, czasem rzutem na taśmę, towarzyszę w wiekopomnych wydarzeniach, poznaję wybitne osobowości, o których niechybnie nasze dzieci uczyć się będą. Zupełnie przez przypadek (choć hołduję myśli, że przypadki nie istnieją) stojąc na uboczu, stałam się świadkiem momentów istotnych. Ktoś mógłby pomyśleć, że niezła ze mnie szycha. Nic bardziej mylnego, bo szarym człowiekiem jestem, tylko fortuna tak mym kołem toczy, że raz po raz zahacza ono o historię.
Czy można mnie nazwać świadkiem swoich czasów?
Raczej kiepski ze mnie świadek, wielka polityka mnie nie interesuje, zaś "mała" śmieszy. Niemniej jednak los wiodę "ocierając się" o ważne momenty, niekiedy nawet dziejowe, choć nikim wybitnym nie jestem, ani genialnym mózgiem, ani boską pięknością.

Tak oto, wciągu kilkunastu ostatnich dni powodowana prywatnymi przesłankami stanęłam oko w oko z obchodami pierwszych wolnych wyborów w Gdańsku, oraz, rzutem na taśmę, Sopockim Festiwalem Teatralnym i ciekawą rozmową z Marią P.-wspaniałą artystką (słowo aktorka nie oddaje, moim zdaniem, w pełni jej kunsztu), by trzy dni później oddać głos w Warszawie wybierając europosłów. W tym miejscu zdradzę swoją ignorancję oraz jej bezkresność, gdyż wybierając datę wyjazdu do Polski żadnego z tych wydarzeń nie brałam pod uwagę, ba nawet o nich nie pamiętałam.

Przyjechałam do Genewy i znów, w ostatniej chwili, splotłam swoje losy z historią w postaci Pary Prezydenckiej zwiedzającej CERN. Takie chwile zapadają glęboko w pamięć, zwłaszcza, że Pan Prezydent PR wypatrzył w morzu dryblasów mnie-karzełka oraz równie niskiego wzrostu, koleżankę fizyczkę nuklearną,(której nazwisko w przyszłości zostanie umieszczone w podręcznikach obok Skłodowskiej). Nie dość, że wypatrzył, to jeszcze pocałował nas, tj każdą z osobna, w dłoń. Tak, tak, Prezydent w dłoń mnie pocałował. Byłam tym faktem onieśmielona na tyle, że słowa nie mogłam wydobyć z niewyparzonej, zazwyczaj, buzi.

Spotkanie było krótkie, wręcz sekundowe, po czym Para Prezydencka po angielsku opuściła teren CERN'u. U koleżanki fizyczki nuklearnej i mnie pozostał bagaż silnych, ale nade wszystko, pozytywnych emocji, choć i pewien żal, bo wnioskując z zapowiedzi liczyłyśmy na dłuższą wizytę. Pierwsza Dama, zaś zdobyła moją serdeczną sympatię, tym że zachwyciła się LHC, co nie jest powszechne, gdyż ogrom przedsięwzięcia jak i zagadnienie wielu przytłacza, tudzież budzi lęki (zazwyczaj o przyszłość świata).

"Otarłam się" już, w moim krótkim życiu o wiele sław; niekiedy na uścisk ręki, niekiedy na rozmowę, czasem na dłuższą współpracę. Za każdym razem mam refleksję, że owi Wielcy Ludzie w kontakcie osobistym są zupełnie inni, niż moje wcześniejsze o nich wyobrażenia. Oschły Prymas okazuje się ciepłym człowiekiem, zaś błyskotliwy krajowy konsultant zmanierowanym dorobkiewiczem, sławny Profesor-pokornym lekarzem o niezłomnym morale, a wyniosły polityk-skromnym i szarmanckim mężczyzną.

PS. Kto pamięta jakie było pierwsze słowo Dzidka?