Odkrywanie świata.

Do niedawna moje dni, podobnie jak wielu innych osób, nie różniły się zasadniczo jedne od drugich. Rano trzeba było wstać, mimo tego, że bardzo mi się nie chciało, a potem dzielić czas między obowiązkami i drobnymi przyjemnościami. Pracę miałam ciekawą i dającą poczucie bycia potrzebną; żyłam spokojnie, szczęśliwie. Czyż nie o to chodzi?
Z Dzidkiem natomiast, prawie każdy dzień to walka o przetrwanie albo zdobywanie nowych lądów. Dziecko poznaje nowe rzeczy, zachwyca się nimi, jest ciekawe świata. Zależnie od wieku na różne sposoby eksploruje rzeczywistość. Ja staję przed wyzwaniami jakie niesie nauka potomka najdrobniejszych rzeczy i muszę wykazać gotowość zawsze i wszędzie..
Kiedyś każdy przedmiot musiał wylądować w jego otworze gębowym, potem zaczął się etap analizy "oko, ręka". Dziś o wszystko trzeba zapytać, po co, dlaczego, kto i jak. Oczywiście to ja jestem nękana tymi bezustannymi pytaniami, gdyż wszystko jest ciekawe i warte rozwinięcia. Nieodmiennie jednak odkrywaniu towarzyszy zachwyt, radość i fascynacja. Pamiętajmy, że świat poznawany przez Dzidka, to nie safari, rajskie wyspy, czy dalekie lądy. Jego fascynuje, to co piękne i ciekawe w najbliższym otoczeniu: kamyki, kwiatki, jeżdżące samochody i wiele innych tzw zwykłych rzeczy, na które ja już nie zwracałam uwagi. Kot sąsiadki poluje na muchy, czyż to nie jest wspaniałe widowisko?
Odkrywamy zatem razem świat; kosmologię szczegółów i zasad działania. Przy okazji ja odnajduję w sobie olbrzymie pokłady radości i zarażam się od Dzidka jego wolą życia. Zastanawiam się też, co należy zrobić, aby nie zniszczyć w nim fascynacji światem i umiejętności cieszenia się drobiazgami? Aby nie został zblazowanym człowiekiem, malkontentem, któremu nawet wakacje w dalekich krajach nie dają satysfakcji.
Potocznie mówi się, że rodzice pomagają dziecku odkryć świat. Może i tak jest. Jednak w moim przypadku, to bardziej Dzidek pomaga mi odkryć świat na nowo.