Pocztówka z Polski- prawo do rękodzieła.

Jakoż iż zapuszczam pióra kury domowej, włosy, sadełko oraz zapuszczam się, przemierzam od czasu pewnego zakamarki sieci poświęcone rękodziełu. Tematyka okazała się całkiem niczego sobie i ku zaskoczeniu odkryłam wiele ciekawych technik oraz osób, które potrafią wyczarować cuda, cudeńka, "cudenieczka". Przyoblekłam się także w dumę, gdyż rodaczki mnie urzekły swym talentem, pomysłowością ale nade wszystko oryginalnością w podejściu do praw autorskich.

Wszystko się zaczęło od pewnego egzaminu, który mieczem Damoklesa nade mną wisiał. Walczyłam ze stresem dłubiąc różności z różnym efektem, a że tradycja rodzinna w moim wypadku ogranicza się do robienia na drutach i szycia, które to czynności skutecznie mnie irytują, zatem zatopiłam się w czeluści sieci.
W internecie można znaleźć wszystko od opisów technik, wnikliwych analiz, wzorów, sklepów ze specjalistycznymi utensyliami, po filmiki obrazujące z detalami wszelkie tajniki rękodzieła. Są też fora, a nawet niekiedy, wręcz "fora ze dwora".Okazuje się, że rodaczki są niezwykle honorne jeśli chodzi o rozumienie praw autorskich, a przynajmniej takie odniosłam wrażenie.

Kiedyś, w epoce przedinternetowej, to jest w czasach bardzo odległych, niemal jak epoka lodowcowa, gdy małym dziewczęciem byłam, przepisy i techniki przekazywane były metodą kontaktową. Sąsiadka mojej Ukochanej Babci uczyła mnie szydełkowania, ktoś inny haftu, ktoś inny robienia gobelinów etc. Nikt nie rościł sobie jakichkolwiek praw do wzoru na serwetkę, czy kapci z wełny. Dzielono się swoją wiedzą (lub nie) i już.

Dziś rękodzieło urosło do rangi sztuki strategicznej, a jeśli ktoś sobie z tego racji nie zdaje i jak ja, sądzi, że to banalna dłubanina dla zabicia czasu, może się spotkać z bolesnymi sankcjami. Na ten przykład Koronczarka, dzięki której zaczęłam frywolitkować, nieopatrznie nazwała pewien wzór na kolczyki "swoim ulubionym". Posypał się na nią grad nieprzyjemnych komentarzy, że to przecież nie jej wzór, więc czemu sobie uzurpuje autorstwo. Awantura się zrobiła z darciem pierza wśród kur domowych, jakby o wynalezienie dynamitu chodziło.

Innym razem, pewna dzierlatka podpatrzyła na zagranicznej stronie etui na komórkę wykonane na szydełku, co skwapliwie zaczęła kopiować i sprzedawać. Pomysł się spodobał oraz doczekał naśladowców, czego rzeczona dzierlatka znieść nie mogła. Jak można ją papugować, łamać jej dziewicze prawa autorskie?! Przecież ona pierwsza w całej Polsce wpadła na taki pomysł! Ona była sprytna i języki znać musiała, ale te inne papugi-toż to zwykłe złodziejki!

Szczytem zaś skandalu w polskim rękodziele jest afera niepozornego kwiatka z filcu. Otóż, pewna Artystka dłubiąca w wełnie zrobiła ową drobną ozdobę, która komuś się spodobała, więc zapytał na forum jak ją się robi. Technika wykonania w tym przypadku była oczywista: wycina się dwa kwadraciki z filcu i zszywa się je na środku. Dlatego inna Życzliwa Forumowiczka podała taką właśnie odpowiedź, czym wywołała lawinę oskarżeń pod swoim adresem. Artystka bowiem poczuła się głęboko poszkodowana ujawnieniem jej tajemnej techniki wykonywania kwiatka z filcu. Zaczęła śledzić Życzliwą na wszelakich stronach dotyczących rękodzieła, straszyć konsekwencjami prawnymi złamania praw autorskich, straszyć sądem, a nawet piekłem. A wydawałoby się, że to taka banalna ozdoba. Ludzie nie przestana mnie zaskakiwać.

Zjawisko "praw autorskich" w dziedzinie robótek ręcznych stanowi fascynujący wybryk natury. Znalazłam kilka różnych modeli zachowań, jakby odpowiedników etykiety w necie. Jedni się chwalą swoimi pracami, ale nie pozwalają się na nich nikomu wzorować, bądź każą sobie płacić za prowadzenie tzw warsztatów, drudzy dzielą się wiedzą i proszą, by przytaczać ich imiona jako autorów, zaś jeszcze inni przekazują tajniki za darmo, bez żadnych wymagań z czystej pasji.

Tym wszystkim, dzięki którym nauczyłam się filcować, frywolitkować, dziergać na drutach piętę skarpetki, robić samodzielnie kosmetyki, piec chleb oraz wykonywać technikę decoupage, dziękuję serdecznie za udostępnienie ich wiedzy, ukojenie moich nerwów i w konsekwencji zdany egzamin. Dziękuję za Waszą hojność i dystans do "praw autorskich"!